Ik was er vroeg bij: op m’n zevende werd ik lid van schaakclub Terneuzen. Ik herinner me er alleen nog van dat we tikkertje speelden, totdat we werden afgehaald door onze ouders. De verhuizing op m’n elfde naar Doetinchem kwam dan ook als een schok: de schaakvereniging had geen jeugdleden. Ik speelde iedere maandagavond tegen een senior en raakte gaandeweg immuun voor sigarenrook. Op m’n 12e brak het inzicht door dat ik niet de opvolger van Fischer zou worden; mijn 0 uit pakweg 26 tegen tegenstanders die na 1. e4 e5 2. Qh5 weigerden 2…g6 te spelen, droeg bij aan dat besef.

Op m’n 18e ging ik studeren in Nijmegen en werd ik snel sterker, hoewel dat ten koste ging van m’n studie filosofie. Bij SMB heb ik enkele jaren hoofdklasse gespeeld, maar werd ik tevens met mijn schaakplafond geconfronteerd. Uiteindelijk verdween de ambitie.

Na twee ambachten en drie ongelukken in de wereld van de IT en na vervolgens enkele jaren redactiewerk te hebben verricht (ik houd me aanbevolen, vooral waar het schaken, literatuur en filosofie betreft), besloot ik twee jaar geleden alsnog mijn scriptie te schrijven. Vorig jaar studeerde ik op m’n 42e af!

Een tienkamp heb ik nooit gespeeld. De formule van een gesloten toernooi spreekt me erg aan: je kunt je niet verbergen. Ik verheug me daarom zeer op deze Euwe-memorial. Oja, het eh…speelplezier staat voorop...

Dus winnen.